Իտալական մի երգի յիշողութեամբ
Նորից լոյս է իջել իմ
Սիրած, սիրոյ փողոցին,
Ինչպէս իւղը կանթեղին,
Կամ՝ կաթնաբոյրը ծոցին։
Կարծում էի էլ չկայ…
Ամայի է ամէն բան,
Սակայն թոյրն այս աղջկայ
Բոյր է բերել գիշերւան.
Բոյր, որ բերում է խորհուրդ,
Բոյր, որ բերում է ծաղկունք.
Գորշը դարձնում է կապոյտ,
Հիասթափումն հիացմունք։
* * *
«Լուչիա, իմ Լուչիա. . . »
Այս սիրերգն եմ կրկնում ես
Ու հաւատում՝ ի վերջոյ
Բախտը գտաւ ինձ ու քեզ.
Թէկուզ անունդ՝ երգի մէջ,
Յիշողութեան լարը իմ,
Եւ արդ, գտած ելեւէջ,
Նրանք դարձան մտերիմ…։
Նրանք դարձան մտերիմ-.
Լոյս է իջել փողոցին,
Ինչպէս իւղը կանթեղին,
Կամ՝ կաթնաբոյրը ծոցին։
10 - 12.4.95 (խաւարման գիշեր)
.jpg)
Posts
No comments:
Post a Comment