ՉԷ՛… ՄԻ՛…

Ձմեռն արդէն, էլ շատ է սառել.
-Ինչպէս՝ ասացիր, սէր-գուշակուհի-,
Իբր հրաժեշտի դառն պահ է դառել,
Վերջին շշունջով խնդրում եմ՝ չէ՛… մի՛…

Կեանքի կարիճը խստիւ է խայթել,
Չկայ խաղաղ ժամ, նոյնիսկ վայրկեան մի.
Անուրջի շալը դառել է թել-թել,
Գուցէ կտրւի, հեւում ես՝ չէ՛… մի՛…

Սեւ նայւածքները էլ շատ են վառել,
Սեղմ շղթաներին դարձել ենք գերի.
Երբեմն ուզում ենք մաշկներս վանել,
Հատւող ջիլերով թօթւում եմ՝ չէ՛… մի՛…

Ցաւը այնքան է դիմակը պատռել,
Խաւարը դարձել՝ արեան թշնամի,
Որ երբ ուզում ենք՝ մենանա՜լ, փարւել…
Դողում, սարսռում, հեգում ես չէ՛… մի՛…։

Երբեմն ուզում եմ «խաչն» այս աւարտել,
Ասում եմ՝ մեղք է, արարք ամեհի,
Ու «մէկ հարւածով» ամէն ինչ կտրել,
Սակայն խենթ հոգիս ճչում է՝ չէ՛… մի՛…

24-25.12.02