ՍԻՐԱՀԱՐՈՒԹԻՒՆ

Ամէն ինչ լաւ է՝ ներդաշնակութիւն,
Սենեակը պայծառ ու ծաղկի մեղմ հոտ.
Ամէն ինչ ունեմ, թէ՝ կեանք, թէ՝ շէն տուն.
Միայն նեղում է անհոտ մի կարօտ։

Ելնում եմ պատշգամբ, մեղմիւ իրիկուն,
Թափանցիկ աշուն, թէկուզ ձմռան մօտ.
Պէտք չէ որ շարժում, ոչ շունչ, ոչ էլ գոյն,
Սակայն ճնշում է մի գունեղ կարօտ։

Մտնում խոհատուն, սրճեփը դնում,
Սուլում եմ սիրերգ ու կախում եմ ոտ,
Համեմների համը հագագս է հինում,
Հոգիս է հանում մի անհամ կարօտ։

Վերջը անկողին-դիւան եմ մտնում,
Որքան երազներ մինչեւ առաւօտ.
Որքան խաղաղ է, պիտ մտնել խոր քուն,
Բայց մորմոքում է մի անքուն կարօտ…

3.1.96