ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

Բողբոջափթիթ ու տերեւախիտ
Ճիւղերում երկար նայեցինք իրար,
Նա իմ, ես էլ վառ շրթունքներից իր
Շնչեցինք հուրի հեւքը բոցավառ.
Այնտեղ չհասաւ ոչ մի արահետ,
Ոչ մի նաւ չանցաւ կողքի լճակով,
Լոկ կիրակնամուտ իրիկունի հետ
Վերացանք մօտիկ վանքի զանգակով։
Յունիսը պարզեց յուռութներն իր
Նրա հոլանի թեւերին յուռթի,
Իր կապտակրակ ստւերները հիր
Դրեց ճակատի լոյսերին անթիւ…
Այնուհետ անցան իմ կրծքի միջով
Կարմիր նախիրներ, որոտող, ‎վայրի,
Երբ որ իրանը փակեցի աջով,
Այդպէս յենւեցի փչակոտ ծառի.
-Լսի՜ր, քեզ պատմեմ մէկ հատիկ հեքիաթ,
Որ կամարւել է երկնքների հետ,
Մինչեւ անձրեւի նւագը ընդհատ
Եւ թափւել պղտոր, կարմրակաւ մի գետ…
Ու նուռում, լսիր, ճմլւող հատկաց
Արիւնոտ ճիչը սուր ու ‎վայրենի,
Որ թրատում է կեղեւը յանկարծ,
Դառնում վայելքի տեսիլք կենդանի։
. . . . . . . . . . . . . . .
Շէկ կայծակ փայլեց ամպերի ծոցում,
Լճակը դարձաւ չհալւած պղինձ,
Նոյնացանք, բայց ցաւ զգացի մի ցուրտ՝
Նա յաւերժացաւ, սակայն… առանց ինձ…

1.5.84