ՇԱՌԱՒԻՂ
Այդ ի՞նչ շաւիղ էր, որ բացւեց յանկարծ,
Չէ՞ որ օրերիս ճաղերն փակ էին,
Ու թւում էր թէ անցել են անդարձ
«Սիրոյ մրմունջի» պահերն մտերիմ։
Այդ ի՞նչ շաւիղ էր՝ բացւեց խաւարում,
Թէկուզ ակնթարթ, թէկուզ կարճ ու սին,
Բայց հանց սրսկիչ ներարկեց արիւն
Իմ երազների ցամաք երակին։
…Այն մի շաւիղ էր քաղաքի վրայ,
Բայց անտառային սօսափով լեցուն,
Ես էի, մի կին, ու զովն իրիկւայ,
Որ հրոտ բան էր ականջիս ասում։
Ես էի, մի կին, ու զովն իրիկւայ,
Կեանքը թւում է երա՜զ իրացած.
Խաւար էր իջնում քաղաքի վրայ,
Ու շառաւիղը կորչում էր անդարձ…։
23.11.95
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.jpg)
Posts
No comments:
Post a Comment