ՆԱՄԱԿ
Դու ուզել ես քեզ գրեմ մի նամակ,
Խոստովանութեան պարզ ուղին բռնեմ.
Իսկ ես սէր եմ ու կարօտ եմ համակ,
-Արեւիդ մեռնեմ, արեւիդ մեռնեմ…։
Դու ասում ես որ՝ շառ կայ ու վտանգ,
Եւ կարող են մեզ մեղքի մէջ բռնել.
Մի՞թէ այդպէս չէ՞ր ընդմիշտ, շարունակ.
-Արեւիդ մեռնեմ, արեւիդ մեռնեմ…։
Քեզ համար ես մի՝ «Երազ էի թանկ»,
Եւ կարող էի քո «Կեանքն էլ առնել»,
Հիմա ինչպէ՞ս եմ դարձել «խեղկատակ»
-Արեւիդ մեռնեմ, արեւիդ մեռնեմ…
Դու ինձ համար մի արեւ էիր բարկ,
Իսկ հիմա նաեւ՝ սառցէ բեւեռներ.
Չդառնամ յանկարծ՝ սառոյցին՝ կրակ.
-Արեւիդ մեռնեմ, արեւիդ մեռնեմ…։
«Կեանքը կարճ է շատ, չկայ ժամանակ
Սիրոյ մասին չար որոշում առնել».
Գիտես ու կրկին անում ես կատակ.
-Արեւիդ մեռնեմ, արեւիդ մեռնե՜մ…
13.12.01
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.jpg)
Posts
No comments:
Post a Comment