ԳԱՆԳԱՏ

Աւերւած եմ հիմա, աղջիկ,
Բոյսի, շորի, վանքի պէս.
Քեզ յո՞յս ասեմ, լոյսի ծաղի՞կ,
Թէ՞ իմ ամբողջ կեանքի կէս։

Մոլեգնում է հիմա հոգիս
Այս բովանդակ երկնի դէմ,
Թէ ինչո՞ւ ինձ տւեց կարիք,
Յագեցում՝ ո՛չ պարզապէս։

Ես որ մի օր իշխա՜ն էի,
Ունէի հանդ, մարգ ու սէզ.
Ինչո՞ւ կրկին երաշտ տեսայ,
Չմնաց գէթ փոքր պարտէզ։

Ես որ մի օր արքայ էի,
Ունէի սիրտ՝ մի բանակ,
Ինչո՛ւ յանկարծ ցանցառւեցի
Կիզւած ծառի հանգունակ։

Ես որ մի օր գալիս էի
Ձեր քաղաքը այրելու,
Ինչո՞ւ յանկարծ դարձայ ոչինչ՜
Ստւերում մի այցելու…

Ես որ մի օր արձան էի,
Քանդակւած՝ խիստ խրոխտ, վէս,
Ինչո՞ւ յանկարծ քանդռտւեցի
Բոյսի, շորի, ծաղկի պէս…

«Դրա համար, իմ աչքի լոյս,
Որ քո կեանքի կէ՛սն եմ ես.
Երբ որ լրի՜ւ կեանքդ դառնամ,
Այնպահ կապրես իսկապէս»։

5.10.95