ՄԻԱՅՆ ՎԱՌՒԻ…

Հեքիաթի հոլովոյթ

1

Առաջ բակ էր ու պարտէզ

Սենեակներ ջերմ ու պատշգամբ.

Փոքր դրախտ էր՝ ինձ ու քեզ,

Ո՛չ պատւիրան, ո՛չ պատգամ…

Ամբողջ օրը խաղ, կատակ,

Աչքակապուկ, տուն-տունիկ.

Միւսները՝ պապ-զաւակ,

Մենք՝ «հայր» ու «մայր»՝ ընտանի՜ք։

2

Յետոյ քանդւեց բակն այդ,

Տեղը շինւեց հիւրանոց.

Դու ուսանող, ես՝ սպայ,

Քայլեցինք մինչ մեր փողոց…

Ես մեկնէի պիտ ճակատ,

Դու՝ այլ երկիր՝ նոր շրջան…

Էրոս-Ամուրը հաստատ

Այդ գիշեր պիտ շշնջար…

3

Գուցէ յետոյ անդ կոչւի՝

Հանգստեան տուն - ծերանոց,

Մենք ծւարած մեր մահճին,

Իրար ժպտանք լուռ, անբոց…

Ինչ լինում է լինի՛ թող,

Մէ՛կ է՝ կեանքը կը հոսի.

Միայն թէ միշտ թող տայ շող՝

Վառւի ջահը երազի՜…

21.6.03