ԵՐՐՈՐԴ ԱՉՔ

Ինը տարի է անցել այն օրից,
Որ քեզ մերժեցի վճռակամօրէն.
Եւ դա՞ր է անցել, տարի՞, թէ՞ մոմենտ`
Չեմ կարող ասել,
Չեմ կարող ասել,
Զի այնուհետեւ
ԺԱՄԱՆԱԿ չկայ,
Այլ կան լոկ ժամեր.
Կան միայն ժամեր՝

ծանր, կամ թեթեւ,

Եւ, փառք Աստծոյ,
Որ ինչպէս մարդուս,
Կենդանու դէմքին
Լոկ երկու աչք կայ՝
Իմ ժամերի մէջ
Երրորդը,- ասենք՝ միջակը.- չկա՛յ.
Իսկ եթէ լինի
Աչքն այդ երրորդ,

(կամ ժամը միջին)

Պիտ մտաբերել
Կուռք մի կիկլոպայ,
Կամ հրէշային…

Իմ երրորդ աչքը,
Ասա, ին՛չ անի,
Երբ քո երկուսով
Կազմում է միայն
Մի եռանկիւնի,

Որի ամէն մի
Կողքը մի 3,
Իսկ երեք անկիւնն
30՞ ունի
(երեք 3-ը հաւասար է մի

Հասարա՜կ 9-ի)…
Ինը տարի է
Անցել այն օրից,
Որ քեզ մերժեցի,-
Քեզ, իմ ինքնագոհ.-
Եւ չեմ կասկածել
Դրանից յետոյ,-
Բայց չեմ կասկածել՝
Ուղեղո՛վ, մտքո՛վ,
Իսկ դու, ծանօ՞թ ես
Այս սիրտ կոչւածին,
Այս արարածը,
Այս անաստւածը

Ինչպէ՜ս է կարող
Ապրել առանց լաւ
Ու չար կասկածի։

Եւ քանի որ դու
Ծանօթ չես բնաւ,
Եւ քանի որ դու
Եկել ես իրաւ
Երազիս,
Այն էլ վերջե՜րս միայն,
Եւ քանի որ դու
Գիտե՛մ, չգիտես՝
Գէթ թւականը
Հէնց մեր բաժանման.-
Էլ ինչո՞ւ ես ինձ
Երբեմն նեղում,
Որպէս խղճի կանչ,
Թէ՝ ինչո՞ւ եմ քեզ

Մէկընդ միշտ մերժել

Սրանից ինը
Տարիներ առաջ…

Ասացի քիչը,
Իսկ մնացեալը
Ինքդ վերյիշիր
Ու էլ մի ճնշիր
Ինքնամտրակման
Երկաթէ ճիչը՝
Ամենաճիշտը։

12-13.9.88