*** Դու մի հեռաւոր . . .

Դու մի հեռաւոր, անծանօթ աղջիկ,
Ծանօթ ջերմութիւն՝ թուխ մարմնիդ վրայ,
Դու քիչ ուշացած, դու սկիզբ վերջին.
Արդէն ուրիշի, գուցէ մի նրա…
Ո՜վ գիտէ, գուցէ քեզնով կենդանի,
Կեանքիս մէջ մի պահ խնդայի իրաւ.
Լանջդ գրկէի՝ շունչը անհունի
Ու սարսռայի կրակիդ վրայ…
Անդրադառնայի,- եւ մի ակնթարթ,-
Որ սեւ ձմեռը գարուն է արդէն,
Արշալոյսւել է ճամբան անաւարտ,
Իմաստալի է մահը մութի դէմ։
Ու անրջում եմ մի վերջին անգամ,
Որ սին չլինեն օրերն ուրիշ,
Որ կիզւած կեանքիս կրակներն այն
Չմարեն իբրեւ մոռացում աննիշ։
Դու, մի անծանօթ, հեռաւոր աղջիկ,
Կեանքը գուցէ մեզ խաբել է մի պահ.
Ինձ դարձնելով քեզ՝ անծանօթ չնչին,
Ու քեզ ինձ համար՝ ամէն ինչ, որ կայ։

16.5.82