ՑԱՅԳԱԾԱՂԻԿ

(Պոէմ)

Դո՞ւ էիր, թէ՞ քո ուրւականն էր լուրթ,
Այնտեղ, որ ափի-ծովի սահմանին
Ծնւում էր երազ,

Վարսերը դրած

Իրականութեան մահճի սաւանին։

Դո՞ւ էիր իրաւ, քո սիլւե՞տն էր պարզ,
Որ զեփիւռի պէս, արծաթ կածանին,
Մարմնաւորում էր՝
Բիւր ցայգածաղկի,

Գիշերւայ զովի

Բոյրերը անդարձ

Ու նւագի հետ
Անցնում անհունին։

Արդէն խօսել եմ
Սիրոյ առեղծւած ծնունդի մասին
Եւ գիտեմ, որ նա
(Սէրը միածին)
Ելել է ծովից.
Թերեւս սկզբում
Ունեցել է կերպ՝ թեփուկի,

ձկան,

մարգարտի, գուցէ

եղել է խեցի.

Ստոյգ է սակայն՝
Դրա համար է սէրը անսահման,

Զի նախահայրը

Ովկիանն է անծիր։

Դո՞ւ էիր, թէ՞ քո ուրւականն էր այն…

Ինձ հետ էլ եղաւ
Կարեւոր մի բան
Առաջին անգամ ծովը տեսնելիս։
Երեւի տեսայ

առաջին անգամ
երկինքը պառկած՝
հրճւանք գրկաբաց,

Երեւի տեսայ՝ անսահման, որին

կարող ես մերւել,
չմեռնել սակայն,

Չէ՞ որ ետմահո՛ւ կարող ենք

ճեղքել անհունը միայն։

Ինձ հետ էլ եղաւ
Կարեւոր մի բան,
Ու այնուհետեւ… էլ ինչե՜ր չեղան։

Նախ մեզ ասացին՝
Սպասէ՛ք, համբերէ՛ք.
Ճիշտ էին նրանք.
Մինչ ափը կարգին,

Պէտք էր համբերել՝

սպասել անպայման,

Բայց դրանից չէ՞ր՝
Մեր մէջ քարացաւ,
- Արդէն անհարկի,

փոխւած արգելքի,-

Պատւար-պատնէշը՝ համակերպութեա՜ն…։
Ու դրանից չէ՞ր՝
Բնազդը մեր վառ
Մարգարտի նման

խփւե՜ց, փշրւե՜ց,

Իր տեղը տալով
Արդէն համ հանող

«ծո՜վ համբերութեան»։

Առաջին անգամ
Ծովը տեսնելիս
Ինձ հետ էլ եղաւ
Կարեւոր մի բան,-

լա՛ւ բան անպայման,-

Իսկ քեզ տեսնելիս
Նոյն այդ ծովի մօտ,
Հասկացայ՝ լաւը այդ դո՜ւ ես միայն։

Խորհում եմ սակայն՝
Դո‏՞ւ էիր, թէ՞ քո ուրւականն էր այն.
Գիտե՞ս, կասկածը
Երբեմն լաւ է, տեղի՛ն, դրակա՛ն,
Քանզի ասւել է՝

«ճշմարտութեան սալը
խստիւ է դաժան՝
ծանր է անսահման,

Ում վրայ պառկի՝
Նրան կը դարձնիդիակ անկենդան. . . »:

Դո՞ւ էիր, թէ՞ քո ուրւականն էր այն…

Կասկածը որքան
Լինի դրական,
Ստոյգ է մի բան՝
Մինչ քեզ տեսնելը
Կեանքս եղել է
Քամու դէմ… Ուռկա՜ն։

. . . . . . . . .
. . . . . . . . .

Հիմա գնո՜ւմ ես…

Հաւատա՞լ դրան.
Ես չեմ կասկածում քո ճշմարտութեան,
Սակայն յուսով եմ՝
Բիւր ցայգածաղկի,

գիշերւայ զովի

բոյրերի նման,

Անհուն անցնողը՝

էլ չդարձողը,

Լինես ո՛չ թէ դու,
Այլ քո սուտ, անգոյ

Ուրւականը այն…

Ուրւակա՜նը այն…

29.3.04