ՔԱՆԶԻ ԱՄԷՆ ԻՆՉ…

Ճրագները նոյն բանից են խօսում,
Պողոտաների աս‎ֆալտները թաց,
Սեւ տերեւները նոյնն են փսփսում-.
Դու չկաս, չկաս…
Շապկիս տակ ինչ-որ հնոց է բացւում
Ու կարօտներ են առկայծում հանգած,
Նոյն մոխրագոյնն ու մէգն է փողոցում՝
Դու չկաս, չկաս…
Ողջ քաղաքների քնքշանքը պէս-պէս,
Հորիզոնների փակւածքները բաց,
Որպէս ծաղկեփունջ ընծայում եմ քեզ,
Բայց չկաս, չկաս…
Հորիզոններ եմ կախում քաղաքին,
Փակուղիներին՝ նրբութիւն ու կայծ,
Վառ ծաղիկներ եմ տալիս կրպակին,
Որ կրկին դու գաս…

Քանզի ամէն ինչ
Լրացնում է ինձ,
Քանզի ամէն ինչ քեզնից է պակաս։

16.4.90