ԻՐԻԿՆԱՅԻՆ ԿԱՐՕՏ

Կուզենայի արդ քեզ հետ
Զուր թափառել փողոցով,
Իրիկնային զովը ինձ
Հասնէր աչքիդ մեղմ բոցով.
Կուզենայի չունենալ
Ո՛չ հանգրւան, ո՛չ հասցէ
Ու սպառել ժամը մեր
Անկապակից զրոյցով։
Կուզենայի քիչ մրսել
Ու սարսռալ զովից թաց,
Պատրւակել, մօտենալ
Ու ջերմանալ քո ծոցով.
Կուզենայի… խաբե՜ս ինձ՝
Չքմեղանաս, շփոթւես,
Չարչարւէի ես մի քիչ
Կասկածանքի նուրբ խոցով.
Կուզենայի փորձել ինձ,
Թէ որքա՛ն եմ կենդանի
Ու դեռ որքան եմ խայթւում
Մէջս նիրհած խանդ-օձով։

Կուզենայի լքել քեզ,
Տարակուսել, փոշմանել,
Ընդունէիր ինձ նորից
Թեթեւ ու փոքր մի լացով.
Կուզենայի թեթեւնալ,
Զգալ շունչը գիշերւայ,
Թեթեւութիւնս կշռել
Կոճակներիդ փակ-բացով…

Եւ կուզէի խոնջանալ,
Մտնել տունդ ջերմ այնքան,
Որ դղեակի է նման,
Իմ «սեփական» բազմոցով…
. . . . . . . . . . . .
Կուզենայի արդ քեզ հետ
Զուր թափառել փողոցով…

10.9.94